سندرم روده تحریک پذیر

سندرم روده تحریک پذیر یا IBS باعث علائم ناراحت کننده یا دردناک شکمی می شود. یبوست، اسهال، گاز و نفخ همگی از علائم شایع IBS هستند. IBS به دستگاه گوارش شما آسیب نمی رساند یا خطر ابتلا به سرطان روده بزرگ را افزایش نمی دهد. شما اغلب می توانید علائم را از طریق داروها، رژیم غذایی و تغییر سبک زندگی مدیریت کنید.

سندرم روده تحریک پذیر (IBS) چیست؟

سندرم روده تحریک پذیر (IBS) گروهی از علائم است که بر سیستم گوارش شما تأثیر می گذارد. این یک بیماری شایع اما ناراحت کننده گوارشی یا وضعیتی است که روده شما را تحت تاثیر قرار می دهد.

افراد مبتلا به IBS علائمی از جمله درد شکم و گرفتگی عضلات را تجربه می کنند. با IBS، ممکن است اسهال مکرر، یبوست یا هر دو نیز داشته باشید. IBS باعث آسیب بافتی در دستگاه گوارش (معده روده) نمی شود یا خطر ابتلا به بیماری های جدی تری مانند سرطان روده بزرگ را افزایش نمی دهد. درعوض، این یک بیماری مزمن (طولانی مدت) است که بیشتر افراد می توانند با تغییر برنامه های روزمره و آنچه می خورند، مصرف داروها و درمان رفتاری آن را مدیریت کنند.

انواع IBS چیست؟

محققان IBS را بر اساس نحوه ظاهر مدفوع شما (مدفوع) در روزهایی که علائم تشدید می‌کنید، دسته‌بندی می‌کنند. اکثر افراد مبتلا به IBS در برخی روزها حرکات روده طبیعی و در برخی روزها غیر طبیعی هستند. روزهای غیر طبیعی نوع IBS شما را مشخص می کند.

IBS با یبوست (IBS-C): بیشتر مدفوع شما سفت و توده ای است.
IBS همراه با اسهال (IBS-D): بیشتر مدفوع شما شل و آبکی است.
IBS با عادات روده مختلط (IBS-M): شما هم حرکات روده سخت و توده ای دارید و هم حرکات شل و آبکی.
تفاوت ها مهم هستند. درمان های خاص فقط برای انواع خاصی از IBS کار می کنند.

IBS چقدر شایع است؟

بسیار رایج است. کارشناسان تخمین می زنند که حدود 10 تا 15 درصد از بزرگسالان به این بیماری مبتلا هستند. این شایع ترین بیماری است که متخصصان گوارش (متخصصان بیماری های دستگاه گوارش) تشخیص می دهند.

علائم IBS چیست؟

علائم IBS می تواند اغلب ظاهر شود. یا ممکن است در هنگام شعله ور شدن رخ دهند. به عبارت دیگر، شما همیشه علائم را تجربه نمی کنید. در عوض، علائم ممکن است از بین بروند (و شما حرکات روده طبیعی خواهید داشت). در مواقع دیگر، علائم باز می گردند.

پیشنهاد مطالعه: روش های سفت کردن پوست صورت

علائم و نشانه های IBS عبارتند از:

• درد یا گرفتگی شکم که معمولاً مربوط به میل به مدفوع است.
• گاز اضافی و نفخ.
• اسهال، یبوست یا متناوب بین این دو.
• مخاط در مدفوع شما (ممکن است سفید به نظر برسد).
• احساس می کنید پس از مدفوع نمی توانید روده خود را خالی کنید.

چه چیزی باعث IBS می شود؟

محققان دقیقاً نمی‌دانند چه چیزی باعث IBS می‌شود، اما آن را به عنوان یک اختلال عصبی گوارشی طبقه‌بندی می‌کنند. این شرایط که اختلالات تعامل روده و مغز نیز نامیده می شود، با مشکلاتی در نحوه هماهنگی روده و مغز برای کمک به عملکرد دستگاه گوارش شما مرتبط است.

چالش‌های ارتباطی بین مغز و روده می‌تواند باعث شود:

اختلال حرکت: ممکن است در نحوه انقباض عضلات گوارشی و حرکت غذا از طریق دستگاه گوارش مشکل داشته باشید. عضله کولون (روده بزرگ) در افراد مبتلا به IBS تمایل بیشتری به انقباض دارد. این انقباضات باعث گرفتگی و درد می شود.
حساسیت احشایی: ممکن است اعصاب فوق حساسی در دستگاه گوارش خود داشته باشید. افراد مبتلا به IBS نسبت به افراد بدون IBS تحمل درد کمتری دارند. دستگاه گوارش شما ممکن است به درد یا ناراحتی شکمی فوق العاده حساس باشد.

سایر علل بالقوه IBS عبارتند از:

باکتری های روده: تحقیقات نشان داده است که افراد مبتلا به IBS ممکن است باکتری های موجود در دستگاه گوارش خود را تغییر داده و به علائم کمک کند. مطالعات نشان داده اند که انواع و میزان باکتری های روده در افراد مبتلا به IBS با افراد بدون آن متفاوت است.
عفونت‌های شدید: برخی از افراد پس از عفونت شدیدی که بر دستگاه گوارش آنها تأثیر می‌گذارد، مبتلا به IBS تشخیص داده می‌شوند، که نشان می‌دهد میکروب‌ها ممکن است نقش داشته باشند.
عدم تحمل غذایی: حساسیت یا آلرژی به برخی غذاها ممکن است به IBS کمک کند.
استرس دوران کودکی: IBS در افرادی که استرس های شدیدی را در دوران کودکی تجربه کرده اند، از جمله آزار جسمی، جنسی و عاطفی شایع تر است.

محرک ها در تشدید بیماری سندرم روده تحریک پذیر

اگر مبتلا به IBS هستید، ممکن است متوجه شده باشید که برخی چیزها باعث ایجاد علائم می شوند. یک محرک به خودی خود باعث ایجاد این بیماری نمی شود، اما می تواند باعث تشدید یا تشدید علائم شود. محرک های رایج عبارتند از:

پریودها: خانم ها متوجه علائم بدتر شدن پیش بینی پذیری با توجه به چرخه قاعدگی خود میشوند.
برخی غذاها: محرک های غذا از فردی به فرد دیگر متفاوت است. با این حال، مواردی که می توانند باعث تشدید علائم IBS شوند عبارتند از لبنیات، غذاهای حاوی گلوتن (مانند گندم) و غذاها/نوشیدنی هایی که باعث ایجاد گاز در شما می شوند.
استرس: IBS نوعی پاسخ روده شما به استرس است. به همین دلیل است که IBS گاهی اوقات “معده عصبی” یا “معده مضطرب” نامیده می شود.

عوامل خطر IBS

IBS اغلب در افرادی در اواخر نوجوانی تا اوایل 40 سالگی رخ می دهد. احتمال ابتلا به IBS در خانم ها دو برابر بیشتر است. سایر عوامل خطر عبارتند از:

• عدم تحمل برخی غذاها.
• عفونت شدید دستگاه گوارش.
• سابقه سوء استفاده
• تشخیص اضطراب، افسردگی یا اختلال استرس پس از سانحه (PTSD).

بسیاری از افراد مبتلا به IBS، سایر شرایط درد مزمن را نیز دارند. شرایط مرتبط با افزایش خطر IBS عبارتند از:

• فیبرومیالژیا
• سندرم خستگی مزمن.
• درد مزمن لگن.

تشخیص و آزمایشات

چگونه IBS تشخیص داده می شود؟ اولین قدم در تشخیص IBS یک تاریخچه پزشکی دقیق است. ارائه دهنده شما در مورد علائم شما سوال خواهد کرد. ممکن است بپرسند:

آیا درد مربوط به اجابت مزاج دارید؟
آیا متوجه تغییری در دفعات دفع مدفوع می شوید؟
آیا تغییری در ظاهر مدفوع شما ایجاد شده است؟
هر چند وقت یکبار علائم دارید؟
علائم شما از چه زمانی شروع شد؟
چه داروهایی مصرف می کنید؟
آیا اخیراً بیمار بوده اید یا رویداد استرس زا در زندگی خود داشته اید؟
بسته به علائم شما، ممکن است برای تایید تشخیص به آزمایشات دیگری نیاز داشته باشید. هیچ آزمایش واحدی برای تشخیص IBS وجود ندارد.

تست های آزمایشگاهی

برخی بیماری ها ممکن است باعث علائم شما شوند، مانند عفونت، عدم تحمل غذایی یا یک وضعیت گوارشی متفاوت، مانند بیماری التهابی روده (IBD) همه به تست های یکسان نیاز ندارند.

آزمایش خون: برای بررسی وضعیت بیماری گوارشی یا شرایط دیگری که ممکن است علائم شما را ایجاد کند.
آزمایش مدفوع: برای بررسی عفونت یا علائم التهاب در روده شما ناشی از یک بیماری گوارشی.
تست تنفس هیدروژن: برای بررسی اینکه آیا رشد بیش از حد باکتری در روده خود (SIBO) دارید یا عدم تحمل غذایی دارید.

تست های تصویربرداری

ممکن است برای رد شرایطی که شامل التهاب یا رشد غیرطبیعی در دستگاه گوارش شما باشد، به روش‌های تصویربرداری نیاز داشته باشید.

کولونوسکوپی: می‌تواند به ارائه‌دهنده شما کمک کند تا تشخیص دهد که آیا شما اختلالات روده خاصی دارید که ممکن است باعث علائم شما شود، از جمله پولیپ، IBD و تومورهای سرطانی. برای این روش، یک ارائه‌دهنده محدوده‌ای را وارد می‌کند که به آنها اجازه می‌دهد کل کولون شما را مشاهده کنند.
سیگموئیدوسکوپی انعطاف‌پذیر: مشابه کولونوسکوپی است، به جز اینکه یک ارائه‌دهنده محدوده‌ای را وارد می‌کند که به آن‌ها اجازه می‌دهد فقط پوشش رکتوم و قسمت پایین کولون شما را مشاهده کنند.
آندوسکوپی فوقانی: می تواند به پزشک شما در تشخیص بیماری سلیاک یا سایر بیماری های دستگاه گوارش کمک کند. این روش از محدوده‌ای استفاده می‌کند که به ارائه‌دهنده شما اجازه می‌دهد داخل مری (لوله غذا)، معده و اولین قسمت روده کوچک شما (اثنی‌عشر) را ببیند.